Διαθέτω «Τοίχο».

Γράφει ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ

Ενα μικρό τετράγωνο n αριστερά, όπως βλέπω την οθόνη. Η φωτογραφία μου.
Ευκρινώς διακρίνεται το καλοκαιρινό μου χαμόγελο. Το φθινόπωρο την αλλάζω. Βάζω κάτι πιο σοβαρό.
Tον Δεκέμβρη θα βάλω φωτογραφία μου στα χιόνια. Από την "μακρινή Πάρνηθα". Τώρα είμαι στο νησί. Κάτασπρα δοντάκια, κόκκινα μαγουλάκια. Οι δουλεμένοι ώμοι. Πάλεψα γι' αυτούς στο γυμναστήριο έναν ολόκληρο χειμώνα. Μάτια προστατευμένα από μοδάτα γυαλιά. Στιγμιότυπα της ζωής μου μέσω διασυνδεδεμένου υπολογιστή.
Κυρίως Αρθρο. Διαθέτω «Προφίλ». Εκεί σφηνώνω τις επιλογές μου. Μουσικά κομμάτια που μ' αρέσουν. Σκηνές από ταινίες. Τα «καρφιτσώνω» ηλεκτρονικά κι οι άλλοι ψηφίζουν. Επικροτούν ή όχι τις επιλογές. Το απλό πάτημα του «αντίχειρα» φτάνει. Ο αντίχειρας πάνω: το εγκρίνουν. Διαφορετικά... απόρριψη. Δεν σταματώ ούτε με την αποδοκιμασία. Διαθέτω «Τοίχο». Επιλέγω νέα μου και ανακοινώνω. Εχω πολλές φωτογραφίες. Με την παρέα της μπύρας. Με την παρέα του kαφέ. Με την παρέα της ξαπλώστρας. Με τους συναδέλφους απ' το γραφείο... που έμαθα να αγαπώ κυρίως διαδικτυακά.
Επιδεικνύω τόπους που επισκέπτομαι. Κορμιά που αγαπώ. Σήμερα το κλικ της φωτογραφίας. Αύριο κιόλας η δημοσίευσή της. Κινούμαι γρήγορα. Δεν μπορώ να αφήσω τους φίλους χωρίς ενημέρωση, σχεδόν για κάθε μου βήμα. Τους βρίσκω όλους. Βουτώ στο παρελθόν και προσπαθώ να επαναφέρω στη μνήμη μου πρόσωπα κι ονόματα. Πρόσωπα από το Λύκειο. Ονόματα που μυρίζουν φροντιστήριο και πενταήμερη εκδρομή. Στέλνω «Αιτήματα φιλίας» και περιμένω με αγωνία την «Αποδοχή» τους.Τους προσθέτω. Τους πολλαπλασιάζω. Ξεκίνησα πριν λίγο καιρό με μικρό διψήφιο αριθμό. Εχω στόχο να τους κάνω χίλιους. Τουλάχιστον! Τους ανασύρω όλους. Τους κινητοποιώ. Τους χρειάζομαι και με χρειάζονται. 1000 φίλοι. Ευσεβής πόθος. Ενα λεπτό να αφιερώσω στον καθένα, θα χρειαστώ μόλις 16,6 ώρες για να επικοινωvήσω με όλους.
Εχω χρόνο και προσπαθώ. Στην δουλειά έχω πάντα ανοιχτή τη σελίδα μου. Περιμένω και με περιμένουν. Την κρύβω βέβαια απ' τον προϊστάμενο. «Σκουντάω» τους φίλους μου το βράδυ. Το διαδίκτυο δεν έχει ώρα κοινής ησυχίας. Ανακοινώνω σημαντικές κινήσεις/κατακτήσεις μου. «Είμαι στο γραφείο». «Είμαι στη Σαντορίνη...κι όλα είναι καλά!». «Είμαι Κριός με ωροσκόπο Ζυγό... Οσοι έχετε τον ίδιο πλανητικό συνδυασμό... παρακαλώ επικοινωνείστε!...». «Προτιμώ το παγωτό μάνγκο» κι αν ήμουν καρτούν ήρωας, «θα ήμουν ο Ποπάυ». Ποπάυ που ξεπέρασε το βιταμινούχο σπανάκι.
Γίνομαι «Μέλος ομάδας». Βροντοφωνάζω την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Στηρίζω την Ελληνική συμμετοχή στον επόμενο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Ζητώ την άμεση επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η επιστροφή τους θα αποτελέσει και  την αφορμή να επισκεφθώ επιτέλους τον Ιερό Βράχο. Ελέγχω τα «Εισερχόμενα Μηνύματα».
Πρώτη κίνηση μόλις ανοίξω τον υπολογιστή, στο τραπέζι της κουζίνας. Μεταξύ μελάτου αυγού και δροσερού χυμού. Ή στη δουλειά, μεταξύ εκκρεμοτήτων που μπορούν να περιμένουν. Τελευταία κίνηση, πριν κλείσω το φως και κοιμηθώ.
Λυτρωμένος. Αλλη μια μέρα έχει περάσει κι εγώ έχω επικοινωνήσει, ανακοινώσει, ψηφίσει, αποδοκιμάσει, ενημερώσει.
Γεμάτη μέρα. Με τον λογαριασμό των φίλων να φουσκώνει.
Πέφτω για ύπνο. Μόνος. Τις περισσότερες φορές. «Πόσο πιο μόνος ήμουν πριν το διαδίκτυο...», σκέφτομαι. Κι αποκοιμιέμαι.
Επαγγελματίας ρεπόρτερ του εαυτού μου, που αποσύρεται αφού έκλεισαν τα φώτα.
Στα όνειρά μου, το ποντίκι του υπολογιστή ζωντανεύει. Ενα μικρό χαριτωμένο πλασματάκι που γλείφει τον καρπό μου. Τις τελευταίες μέρες εντοπίζω έναν ανεπαίσθητο πόνο σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Το ποντικάκι που διατρέχει τον βραχίονα και κρύβεται στον αυχένα μου. Τις τελευταίες μέρες εντοπίζω επίσης έναν ανεπαίσθητο πόνο σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Τα ξεπερνώ όλα με μια βουτιά στα ηλεκτρονικά άλμπουμ. Χάνομαι στα χαμόγελα των φίλων. Μπροστά μου ανοίγονται ξένοι τόποι, με χρώματα καθαρά. Σχεδόν καινούργια. Αγγίζω το χέρι του περασμένου μου έρωτα. Σχετική θλίψη του «περασμένου». Την ξεπερνώ κι αυτή. Γίνομαι πιο κοινωνικός. Ανακοινώνω τα πάντα. Φαντάζομαι τους ηλεκτρονικούς φίλους να μαθαίνουν τα νέα μου. Μικρά και μεγάλα. Δεν έχει σημασία. Θέλω να τα πω όλα. Να μιλήσω για oλα. Να δείξω τα πάντα απ' τη ζωή μου.
Κοιμάμαι. «Αύριο να θυμηθώ... να δημοσιεύσω φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας. Στο μεγάλο κρεβάτι. Γυμνό νηπιακό μοντέλο. Στο Δημοτικό, με την αγαπημένη μου σάκκα. Πόσο γλυκούλης ήμουν στ' αλήθεια! Κρουαζιέρα στις Σπέτσες. Το πρώτο πλοίο της ζωής mου. Χαμόγελο με λιγοστά δόντια μπροστά απ' το ομώνυμο σωσίβιο του καραβιού. Φοιτητικά χρόνια. Η πρώτη γκόμενα.
Κοπέλα μάλλον! Γκόμενες υπήρχαν και πριν. Αυτή ήταν κοπέλα. Να την βρω στο διαδίκτυο. Δεν θα είναι δύσκολο. Να την εντοπίσω και να την ρωτήσω αν μπορώ να δημοσιεύσω εκείνη τη φωτογραφία μας, με τα τσιπουράκια στην παραλία του Βόλου. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, πρέπει να δημοσιευθεί κι αυτό. Αμούστακος σχεδόν. Αυστριακό χιόνι, που ξεχωρίζει στο μπουφάν και στο χέρι τούρκικο κεμπάπ, από γωνιακό μαγαζάκι οθωμανικής λίγδας. Διακοπές στην Ελλάδα. Τι χώρα Θεέ μου! Πόσα νησιά; Πόση ευτυχία; Ο μύθος. Ο δικός μου μύθος σε αμέτρητα καrέ. Βουνά, ποτάμια, ακρογιαλιές, ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενοικιαζόμενα μηχανάκια, ενοιkιαζόμενα ποδήλατα, ενοικιαζόμενες σκέψεις. Λαγοκοιμάμαι. Με θολό βλέμμα διακρίνω την ώρα. Μισή ώρα ύπνου ακόμα. Ταξινομώ τις σκέψεις μου. Τις «σελιδοποιώ». Παίρνω την μεγάλη απόφαση. «Θα ανοιχτώ περισσότερο στον κόσμο. Αυτό πρέπει να είναι άλλωστε οι άνθρωποι. Ανοιχτά βιβλία. Τίποτα κρυφό. Θα δημοσιεύσω όλες τις μελλοντικές φωτογραφίες που με αφορούν. Που αφορούν τους φίλους μου. Με φαντάζομαι γαμπρό στα σκαλιά της εκκλησίας. Ολες οι εκκλησίες έχουν σκαλιά; Το φιλί πριν στηθούμε μπροστά σε Θεό και παπά. Δεν διακρίνω καθαρά το πρόσωπο της νύφης. Πιθανά θα είναι μια από τους χίλιους φίλους μου. Σταθερός σκοπός οι 1000 φίλοι. Βλέπω ολοκάθαρα το πρόσωπο του πρώτου μας παιδιού. Κόκκινο, τυραννισμένο από τη γέννα προσωπάκι, σε κατάλευκη πετσέτα. Ταξίδεψε μωράκι. Ταξίδεψε. Καλωσήρθες στον κόσμο της ταχύτητας και των υπεράριθμων megabyte. Οι εκδρομές του μέλλοντος. Πολλές και μακρινές. Τα καινούργια μου αυτοκίνητα. Ολα στη γυαλιστερή τους παράταξη. Τα ικανοποιημένα πεθερικά. Το μωράκι που μεγάλωσε, ολόκληρος άντρας και πάει Πανεπιστήμιο. Γιατρός, Δικηγόρος, Αρχιτέκτων... κάτι τέλος πάντων που να του δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσει και τη δική του σειρά από καλογυαλισμένα αυτοκίνητα. Να πάρω ipod. Ή μήπως λέγεται αλλιώς; Να είμαι σε διαρκή σύνδεση. Ή μήπως η χρήση κάμερας είναι πιο αποτελεσματική; Να καταγράφω και να τα στέλνω απευθείας. Αυτό με ενθουσιάζει. Απευθείας μετάδοση. Της χαράς, του έρωτα, της  ανοησίας, του αυτονόητου, του τυχαίου, του απρόσμενου... του
ίδιου μου του θανάτου. Γεγονός είναι κι αυτό. Σημαντικό... και καθοριστικό...! ».
Πέντε λεπτά πριν το ξυπνητήρι. Ξυπνάω πάντα πέντε λεπτά πριν το ηλεκτρονικό εγερτήριο. Λίγο πιο πικρή η γεύση στο στόμα σήμερα. Τόσες εικόνες. Ολη η νύχτα γεμάτη εικόνες. Κι όμως η κηδεία μου...«κοινή και θλιβερή... σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες...», στοιχειώνει το πρωινό μου.
Ανοίγω τον υπολογιστή.
Βαριά καρδιά και χέρια. Wikipedia. Σχετική σελίδα για την λέξη Βιβλίο. Εκπνοο, πρωινό μουρμουρητό. Διαβάζω τον ορισμό: «Το βιβλίο είναι υλικός ή μη φορέας γραπτού, εικαστικού, ηχητικού ή μηδενικού περιεχομένου». ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Με πειράζει ο χαρακτηρισμός, αλλά εν μέσω πονοκεφάλου βρίσκω τη δύναμη να καλέσω έναν φίλο. Τον ένα και μοναδικό. Που δεν είναι στο facebook. Τι ετεροχρονισμένη συνειδητοποίηση κι αυτή! Να βγούμε για καφέ. Ενα καφεδάκι. Εξω. Κάπου. Οπου...! Μέσα στα στενά της πόλης, όσο στριμωγμένα κι αν είναι, αναπνέω καλύτερα απ' ό,τι στις διαδικτυακές σελίδες.
Διαφραφή. Delete. Escape.

Απόδραση. Βγαίνω...!