Ημερολόγια ποδηλάτου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΚΟΥΜΗ




Ξέρεις πως είναι στο Τατόι ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι, με το σκοτάδι πίσσα, την υγρασία να στάζει από τα πεύκα και ίσα ίσα που να ακούς το «φσσσς» που κάνουν οι ρόδες στη νωπή από το ψιλόβροχο άσφαλτο; Εχεις κάνει ποδήλατο χωρίς χέρια στην Καστέλα και από πίσω να έχεις πιασμένη μια άγνωστη που φοράει πατίνια; Σε έχουν χειροκροτήσει μιλιούνια Πακιστανοί και εσύ να τους επιστρέφεις φιλιά στον αέρα; Εχεις κατηφορίσει σε μια άδεια από αυτοκίνητα Κηφισίας, από τη Δροσιά ώς το Σύνταγμα, και ένας σκύλος να καλπάζει από δίπλα σε όλη τη διαδρομή με τρελό ενθουσιασμό και τη γλώσσα έξω; Θα περίμενες στο Μενίδι να κυκλοφορούν αυτοκίνητα με τεράστιο boombox στην οροφή, λες και περνάς από κάποια «μαύρη» γειτονιά στο Λος Αντζελες; Ξέρεις ότι στα Ταμπούρια ο κόσμος βγάζει ακόμα καρέκλες στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του; Ή μάλλον, για να συνεννοούμαστε, έχεις ιδέα πού είναι τα Ταμπούρια;



Τους πέτυχα πριν από λίγους μήνες στο κέντρο, χιλιάδες ξέγνοιαστους ποδηλάτες να κουδουνίζουν με αυθάδεια σε μας τα μποτιλιαρισμένα κορόιδα, και το συναίσθημα που με έβαψε κατακόκκινο και ύστερα πράσινο ?μέχρι να ανακτήσω το φυσικό μου χρώμα που είναι ένα ροζ-λευκό? ήταν η ζήλια. Αν τόσοι άνθρωποι (όχι τίποτα γυμνασμένα health-freaks με παραφουσκωμένα μπούτια, αλλά ένας δικηγόρος που πέταξε πριν λίγο τη γραβάτα, ένας γιατρός που το πρωί φοράει άσπρη ρόμπα και ένας αστυνομικός στο ρεπό του από τη δίωξη του εγκλήματος), αν τόσοι άνθρωποι, σκέφτηκα, έκαναν έτσι ?χωρίς περιπλοκές? το κέφι τους, σε ποιον αραδιάζω εγώ τις δικαιολογίες για μια Αθήνα που δεν είναι το Αμστερνταμ, που έχει μόνον εξαντλητικές ανηφόρες και μοχθηρά ΙΧ που σε πατάνε και σε εγκαταλείπουν; Η επανάσταση είχε ξεκινήσει: Και αυτή που συμβαίνει εδώ και λίγο καιρό στους δρόμους της πόλης και η άλλη μέσα μου.



Το Freeday (ψάξτε το στο facebook ως «freeday-Ποδηλάτες»), η μεγάλη βόλτα που εκμεταλλεύτηκε το social networking και ξεκινώντας κάθε Παρασκευή βράδυ στις 21:30 από το Θησείο οργώνει το Λεκανοπέδιο ώς τις πρώτες πρωινές ώρες, μου άνοιξε ένα παράθυρο προς την άγνωστη πόλη που υποπτευόμουν ότι απλώνεται λίγο πιο έξω από τη γειτονιά μου, αλλά κανείς μέχρι τότε δεν μου έκανε παρέα να πάμε να την ανακαλύψουμε. Αγόρασα ποδήλατο, ένα πολύ στυλάτο Globe Vienna, και μπορεί τα slim fit jeans να μη μου μπαίνουν πια και τόσο εύκολα, μπορεί μερικές φορές να χάνω κάτι βαριεστημένα πάρτι που ποτέ στην πραγματικότητα δεν ήθελα να πάω, μπορεί να άρπαξα ένα κρύωμα γιατί ο καιρός άλλαξε ξαφνικά, αλλά στα τριάντα τρία χρόνια μου κάνω επιτέλους αυτό που θέλω σε μια πόλη που νόμιζα ότι δεν θα μου έδινε ποτέ την ευκαιρία.