Στη Νότια Αφρική με… ποδήλατο: Η αληθινή ιστορία ενός τρελού Βραζιλιάνου

Ο «Joe Pedal» διένυσε με ποδήλατο 17.000 χιλιόμετρα, πέρασε από 21 χώρες και τελικά έφθασε τη Νότια Αφρική, την πρώτη ημέρα του Ιουνίου, προκειμένου να παρακολουθήσει την αγαπημένη του Βραζιλία.

Σίγουρα θα έχετε δει τη διαφήμιση της Vodafone με τον ταξιτζή, ο οποίος επιβιβάζει στην κούρσα του μια παρέα νεαρών, που έχασαν την πτήση για Νότιο Αφρική και ο ευγενέστατος… οδηγός προθυμοποιείται να τους… πετάξει οδικώς μέχρι την χώρα της «μαύρης ηπείρου», ούτως ώστε να μην χάσουν τους Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ.

Αν αυτό το εγχείρημα σας φαίνεται ακατόρθωτο ή αστείο, τότε φανταστείτε ένα ακόμα πιο δύσκολο. Να πάει κάποιος στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής με ποδήλατο…

Και όμως, αυτή τη σκέψη υλοποίησε ένας Βραζιλιάνος. Ο λόγος για τον Ζοσέ Ζεράλντο ντε Σόουζα Κάστρο, ο οποίος διένυσε μια απόσταση 17.000 χιλιομέτρων από το Παρίσι μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ με παιδικό κάρτ-ποδήλατο. Ο «Zoe pedal» ή ελληνιστή… Ζόε ο πεταλάκιας (ή ορθοπεταλιάς) προμηθεύτηκε από την ολλανδική εταιρεία «Berg Toys» ένα ειδικά διαμορφωμένο τετράτροχο ποδήλατο και πραγματοποίησε αυτή τη…. σύγχρονη Οδύσσεια, η οποία επιβεβαιώνει στο μέγιστο βαθμό τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης.

Ιερός ο σκοπός

Θα ρωτήσετε εύλογα πόσο καιρός πήρε για να φτάσει ο συμπαθέστατος υποστηρικτής της «Σελεσάο» στη Νότια Αφρική; Και μάλιστα με ένα όχημα 64 κιλών, το οποίο μπορεί να τρέξει το πολύ με 5 χιλιόμετρα την ώρα;

Ο Κάστρο ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι πριν από δυο χρόνια και ένα μήνα. Παρέμεινε 25 μήνες στο δρόμο δηλαδή. Δεν είναι και λίγοι. Ωστόσο, ο σκοπός ήταν ιερός, αφού έγινε για να ενημερώσει τον κόσμο, απ’ όπου πέρασε, για δυο παιδικές ασθένειες, τις οποίες οι περισσότεροι τις έχουν συνδέσει με τους ηλικιωμένους, αλλά μπορεί να… χτυπήσει και νεαρούς ανθρώπους: Το γλαύκωμα και τον καταρράκτη.

Οι κακοτοπιές από το πύργο του Άιφελ στο «Ellis Park» του Γιοχάνεσμπουργκ

Η απίστευτη αυτή διαδρομή είχε ως αφετηρία τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Μέχρι να φτάσει όμως στη Νότια Αφρική, ο 52 χρονος Βραζιλιάνος φωτογράφος, με οικολογική συνείδηση και πνεύμα μικρού παιδιού, πέρασε από ένα σωρό δυσκολίες, οι οποίες έκαναν ακόμα πιο μαγευτικό το ταξίδι του.

Σε ένα μικρό χωριό της Σεβίλλης όπου τον φιλοξένησαν για μια βραδιά, ανακάλυψε την άλλη μέρα ότι του είχαν κλαπεί 1300 ευρώ. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή στα προβλήματά του, αφού τα έβαλε με τα δύσβατα βουνά των Πυρηναίων και στη συνέχεια αντιμετώπισε τους δυνατούς και ζεστούς ανέμους της ερήμου Σαχάρας και θερμοκρασίες 50 βαθμών Κελσίου που λιώνουν ακόμα και… σίδερο.






Στα σύνορα του Μαρόκο με τη Μαυριτανία κατάφερε να περάσει σώους τους στρωμένους με νάρκες δρόμους, ενώ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήρθε δυο φορές αντιμέτωπος με την Ελονοσία. «Η πρώτη στη Γκάνα και με καθήλωσε 15 μέρες», δηλώνει στο προσωπικό του blog ο Ζοσέ και συνεχίζει: «Η δεύτερη συνέβη ενώ βρισκόμουν στη Γκαμπόν και έμεινα εκτός δρόμου για τέσσερις μέρες».

Αλλά το κομμάτι της περιπέτειας που φοβήθηκε περισσότερο ήταν όταν διέσχιζε τη Νιγηρία. «Δυο φορές προσπάθησαν να μου επιτεθούν και όταν έφτασα στα νότια της χώρας η τοπική αστυνομία με συνόδεψε με δυο περιπολικά», υπογραμμίζει ο απτόητος 52χρονος Βραζιλιάνος

Άπένταρος και χωρίς εισιτήριο στη Νότια Αφρική

Αφού πέρασε από 21 χώρες ο Ζοσέ κατάφερε να φτάσει στη Νότια Αφρική την πρώτη ημέρα του Ιουνίου, όπου τερμάτισε αυτή τη μακροσκελή διαδρομή στο στάδιο «Ellis Park» του Γιοχάνεσμπουργκ. Αυτό που απομένει, είναι να παρακολουθήσει την αγαπημένη του Εθνική Βραζιλίας, από την οποία περιμένει να μην τον απογοητεύσει και να κατακτήσει το Π.Κ.

Όχι όπως το Μουντιάλ του 1982 που είχε κάνει παρόμοια διαδρομή από τη «χώρα του καφέ», στην Ισπανία και η παρέα του Ζίκο δεν κατόρθωσε να πατήσει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Για να παρακολουθήσει όμως τους αγώνες χρειάζεται εισιτήριο, κάτι που ο Κάστρο δεν έχει εξασφαλίσει μέχρι στιγμής. Χώρια ότι έχει μείνει απένταρος και ψάχνει χορηγούς να του εξασφαλίσουν την επιστροφή του στη… μαμά πατρίδα. Παρ’ όλα αυτά παραμένει οπτιμιστής (είναι δυνατό να μην είναι μετά από τέτοιο επίτευγμα;) και εύχεται: «Ελπίζω ότι θα μου δώσουν ο Ντούνγκα ή οι παίκτες».