Οταν έγινα πέντε, πήρα για δώρο ένα μικρό κόκκινο ποδήλατο. Και δεν υπήρχε τόπος να χωρέσει την ευτυχία μου. Δυστυχώς, όμως, κράτησε ελάχιστα, γιατί ο αδελφός μου δανείστηκε το καινούργιο μου ποδηλατάκι για μία βόλτα μόνο, που υπήρξε μοιραία για το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Πέρασαν πολλά χρόνια, χωρίς ποδήλατο, μα δεν ήθελα και να θυμάμαι τη σύντομη πικρή εμπειρία μου. Μετά, στην Αίγινα τα καλοκαίρια, στο δρόμο πλάι στη θάλασσα, έμαθα να ζω στους ρυθμούς από τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή, και κοίταζα ζηλόφθονα τους αλλοπαρμένους ποδηλάτες να ξεφεύγουν πάνω στις τεράστιες επίγειες πεταλούδες τους, να γίνονται ένα πλάσμα διπλό, ένα είδος Κένταυρου κι αθόρυβα να περνούν ξανά και ξανά... Ενιωθα το αίσθημα της ανάλαφρης ευτυχίας τους, φευγάτοι αυτοί και να τους κατευθύνει η ποδηλάτισσα, το ξωτικό της Αίγινας. Ηταν τότε που αποφάσισα πάλι να ανεβώ και να δοκιμάσω το αίσθημα της αμφίβολης ισορροπίας. Μια, δυο, τρεις, γρήγορα τα πετάλια, πτώσεις, ευτυχώς χωρίς επιπτώσεις, και συνειδητοποίησα πως αυτό το αποκτάς όταν είσαι παιδί, μετά πάει, άντε να μάθεις ποδήλατο μεγάλος... Ας πάει κι αυτό στη συλλογή των απωθημένων ονείρων.
Αποφασίζω κάποτε στα τοπία μου να συμμετέχουν μικρά κόκκινα ποδήλατα. Κόκκινα φωτεινά ή δυσδιάκριτα μπερδεμένα στα κίτρινα από τα σιταροχώραφα, μισοκρυμμένα, διπλωμένα, που υπομονετικά περιμένουν τους ιδανικούς ποδηλάτες. Βέβαια, θα ήταν πολύ εύκολη ερμηνεία να το συσχετίσω με το παιδικό μου ποδήλατο. Εκτιμώ ότι έχει εντελώς διαφορετική σημασία για μένα τώρα. Σύμβολο ταπεινό μιας εποχής που μας διδάσκει το μεγαλείο του ανθρώπινου μέτρου. Ετσι μαθαίνω τώρα το ποδήλατο, έτσι και την ισορροπία του...
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΝΑ
ζωγράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου